Auteur: Erik Snippe

• 

In het park wilde hij gisteren al lekker achter een bal aan rennen met een andere hond. En ook aan de lange lijn zet hij het af en toe op een rennen. Het energieniveau is dus ietsjes aan de hoge kant.

Gisteravond heeft hij gespeeld met het vosje wat al een hele tijd in zijn bench ligt. Hij rende ermee door de kamer en gooide het in de lucht. Zo leuk om te zien.

’s Ochtends weer netjes zijn behoefte gedaan in het park. Hij leert het echt! Wat hij ook leert, is dat baas hele lekkere boterhammen heeft. Zodra er wat gebeurt in de keuken staat hij erbij. Neusje in de lucht en af en toe even ‘per ongeluk’ even iemand aanstoten. Je vergeet me toch niet?

Vandaag lagen er boterhammen op het aanrecht, te wachten om gesmeerd te worden. Ondertussen werden ze even niet bewaakt omdat je af en toe zelf ook even moet. Bij terugkomst stond meneer met een boterham tussen zijn tanden schuldbewust te kijken.

Een heterdaadje! Yes, die kan je bestraffen. Dus hem netjes laten blijken dat dit geen gewenst gedrag was. Hij leek het te snappen want hij is best wel intelligent. Maar niet op dit gebied, want even later stond hij met zijn voorpoten weer op het aanrecht om te kijken of er niet nog een boterham lag.

En dan moet je overtuigend boos worden, maar diep van binnen lag ik me een deuk. Zijn bak vol eten staat 50 centimeter verderop. Snoepjes krijgt hij aan de lopende band, maar die droge boterham, die is hemels.

• 

Het gaat steeds beter met Diego. ’s Nachts slaapt hij netjes door. En als we de deur uitgaan is hij ook netjes stil. Soms wil hij nog wel even janken, maar lang duurt het niet meer. De bench geeft hem dus behoorlijk rust. En ons dus ook.

In het park doet hij steeds vaker zijn behoefte. Nog heel af en toe in de tuin, maar dat is alleen wanneer we hem niet op tijd hebben uitgelaten. En hij wil graag rennen. Af en toe speert hij weg. Vandaag had hij gekeken naar een andere hond die achter een bal aan ging. Dat wilde hij ook wel. Maar hij moet nog even wachten tot hij los kan.

• 

• 

Wat is Zoetermeer toch mooi. Lekker bij zonsopkomst lopen we al buiten. Hij heeft vannacht helemaal geen geluid gemaakt. Of ik ben er doorheen geslapen. Dat kan ook zomaar.

We starten met ons vaste rondje in het park. En jawel, wederom plassen aan de riem. Het begint normaal te worden. Dan lopen we door de wijk in het zonnetje. En hoewel je het in een woonwijk niet verwacht, is het een heerlijke wandeling.

Een uur later is het tijd voor een lekker bak eten en vers water. En daarna kan hij weer poepen en plassen in de tuin. Want hoewel hij het af en toe doet als hij aan de lijn loopt, is dat nog lang geen gewoonte.

Daarna gaan we genieten van het winterweer. Het is ruim 16 graden, strak blauwe lucht. Kortom, tijd voor het strand. En waar ga je dan naartoe? Noordwijk, Scheveningen, Wassenaarse slag, Kijkduin? Het is Kijkduin geworden. Druk! Niet normaal. In Nederland kan je nergens alleen lopen als het lekker weer is.

Door alle nieuwe prikkels voelt Diego zich niet op zijn gemak. Het doolt van links naar rechts, heeft zijn staart tussen zijn poten en wil naar iedereen toe. Ook iedere hond wordt besnuffeld.

Maar het is wel een magneet. Iedereen wil hem aaien, en hij vindt het prima. Met wie we allemaal al geen praatje hebben gemaakt. Vandaag zelfs met iemand die zelf ook een tweedehands hond had. Ze kwam uit Arnhem. Gezellig hoor.

Uiteindelijk staan we bij de waterlijn. De golfjes kabbelen een beetje. Hij komt lekker tot rust en begint te genieten. Heerlijk om zo met hem langs het water te lopen. Nog even over de boulevard, maar daar is het ook weer ontzettend druk. Dus wegwezen en terug naar huis.

De auto zal hij niet inspringen, hij vertrouwt het nog steeds niet. Maar basie tilt hem er wel in. Eruit kan hij wel zelf. Hij weet niet hoe snel hij eruit moet zijn. En dat is dan weer niet de bedoeling. Hij moet netjes blijven zitten tot hij eruit mag. Dat lukt met heel veel moeite. En thuis krijgt hij dus weer een lekker kluif.

• 

En het buiten plassen gaat gewoon door. Nog niet van harte, maar als je hem lang genoeg niet in de tuin laat en dan lekker met hem gaat wandelen, komt het toch. Prijzen en belonen. Wat zijn we blij met poep en pies!

Gisteren hebben we een nieuwe drinkbak gekocht. Eentje waar het water niet meteen uit klotst als meneer aan het drinken is. Mooi is hij niet, maar het functioneert want de vloer blijft vrijwel droog.

Maar om die te kunnen kopen, moesten we naar de dierenwinkel. En dan moet je achter in de auto. Diego mag mee, maar auto’s zijn eng. Je weet nooit waar je terecht komt. Dus laat hij zich in de kofferbak tillen en dan mogen wij proberen om de klep dicht te krijgen zonder hond ertussen.

Om de auto ook te associeren met leuke dingen zijn we daarna lekker naar het Westerpark gegaan. Daar komen heel veel honden. Groot, klein, stil, blaffend. Dat maakt indruk. Continu vraagt hij bevestiging of hij het wel goed doet. Hij loopt keurig mee, luistert goed, kijkt achterom of we er nog wel zijn. Kortom super. Maar het koppie wordt er wel warm van.

• 

• 

Hij heeft het gedaan! Buiten aan de riem gepoept en geplast. Eindelijk.

• 

• 

Ja ja, zo heb je een prachtige mand en zo lig je in een bench. Waarom? We noemen hem nu de zwarte sloopkogel uit Zoetermeer. En dat heeft een reden. Hij heeft namelijk een beetje verlatingsangst. Ja, ook dat nog naast alle andere problemen.

De afgelopen dagen waren niet echt heel makkelijk. Ondanks dat hij erg goed zijn best doet, blijkt het toch heel lastig om alleen te blijven. Als baas ’s ochtends vertrekt naar zijn werk en vrouw nog lekker in bed ligt op haar vrije dag, begint het al. Angstig heen een weer rennen om te kijken waar baas is gebleven. Poten op het aanrecht en naar buiten speuren. Op de vensterbank, proberen de achterdeur te openen. En in alle angst haalt hij de gordijnen dagelijks naar beneden. Hij gooit spullen omver. Niet echt leuk.

En dat doet hij ook als vrouw er niet is. Kortom een zooitje. Je kan hem wel achter het behang plakken. Maar afstraffen heeft geen zin. Daar wordt het nooit beter van. Je kan alleen via de webcam lijdzaam toekijken wat er gesloopt wordt. Dus wat dan? We kunnen ook niet iedere minuut bij hem blijven. Je moet ook douchen, slapen, boodschappen doen en soms ook een beetje werken.

Dus maar weer eens speuren op Marktplaats. Dit keer voor een bench. Binnen 4 uur staat hij in de kamer. Niet zo’n hele grote hoor. Net zo groot als zijn mandje. Zijn kussen erin en daarna hij zelf. En dat doet hij zonder problemen, helemaal uit zichzelf. Hij lijkt wel opgelucht dat hij zijn eigen afgesloten plekje heeft.

Nu maar hopen dat hij het ook accepteert als hij alleen is en als de deur dicht zit. Maar eigenlijk heeft hij gewoon geen keus. Dit is voorlopig zijn plek. Baas en vrouw willen dat hij daar ligt, dus gebeurt het.

Het is natuurlijk lekker zonnig voorjaarsweer, maar dat maakt niet uit. Het is ’s ochtends lekker koud. Dus uitlaten gebeurt met een dikke winterjas. En ook daar is hij al aan gewend. Eerst was het nog een beetje eng, maar nu blijft hij al netjes staan te wachten om de jas aan te laten trekken.

Eerst even een APK bij de dierenarts. Hij was al nagekeken in Spanje, maar toch voor de zekerheid ook hier in Nederland naar de dierenarts. Hij was ontzettend lief en liet alles netjes nakijken. Oren, ogen, tanden, huid, poten, buik, longen en hart. Alles goedgekeurd. Behalve zijn huid want die is schilferig. Dus een paar pipetjes om het herstel wat te versnellen. Maar waarschijnlijk heeft het te maken met voer en stress.

Stress???? Hoezo? In een week is alles veranderd, geen Spanje meer, geen andere honden om je heen. Aandacht en verzorging. Je eigen bed. Mee moeten in de auto. Uitlaten aan de riem. En dan nog ben je zo lief en aanhankelijk en probeer je echt je best te doen. We zijn er trots op.

Maar hij stinkt wel. Tot vanavond, want toen mocht hij onder de douche. Vrouw wilde hem al vanaf dag 1 onder de douche en baas heeft dat weten uit te stellen tot vandaag. Maar de slechte huid zorgt ook voor extra allergenen en dus heeft vrouw er behoorlijk last van. In het begin is douchen een beetje eng, afgesloten ruimte en water. Maar warm water is heerlijk. En als je gemasseerd wordt met shampoo is het hemels! En dan ben je echt een natte windhond. En het levert uiteindelijk ook nog eens een lekkere kluif op. Nu is hij schoon, heel erg zacht en tevreden. En ligt hij lekker te slapen. Wat een leven!

O ja, de trap omhoog kan hij zelf. Dat had hij vanmiddag al ontdekt. Het gaat niet makkelijk op die smalle trap met twee draaien erin, maar het lukt wel! Naar beneden is nog veel te eng. Maar in de armen van de baas komt hij wel weer beneden.

Is het dan echt zo’n lieve schat? Nou nee, niet echt want hij is lekker ondeugend. Op het aanrecht staan is leuk, maar als daar een zak witte bolletjes ligt, nee niet in poedervorm maar in broodvorm, kan je die ook wel even proberen. En tissues zijn ook wel lekker. Gordijnen hangen in de weg en kunnen er vanaf. De deur kan open met je tanden. Dus de lessen zijn nog niet afgelopen.

• 

Vandaag is het gezin weer compleet. Iedereen is er. En d kinderen hebben snoepjes meegenomen voor hem. Snoep van vreemden? Even afwachten en dan gaat hij los. Twee nieuwe vrienden voor het leven. Onze dochter had al eerder kuipjes voor hem meegenomen. Die kreeg hij nadat hij zijn bak brokken had gehad. Hoezo verwennen………

Overdag was baas wel thuis, maar hij zag hem niet veel. Baas zat boven te werken en vrouw was buiten de deur aan het werk. En hoewel het best wel moeilijk is om alleen te zijn, ging het grotendeels wel goed. Af en toe janken, maar het grootste gedeelte van de tijd lag hij lekker in zijn mand.

En perfect is hij zeker niet. Zijn huid is op veel plaatsen beschadigd en er zitten littekens. Op zijn dij heeft hij een korst eraf gelikt. Dat bloedt een beetje. En met het borstelen komen er huidschilfers los. En blijkbaar jeukt dat ook. Maar het komt wel goed.

• 

• 

Het is een lieve hond!maar de nachten…… Hij gaat braaf slapen, nu weer in de kamer want als hij in de hal ligt, vinden wij het niet leuk. Daarbij is het met ons kleine huisje ook niet erg praktisch.

Iedere nacht jankt hij. Daarmee geeft hij aan dat hij iets moet doen. Vannacht was het om 4 uur terwijl hij keurig om twaalf uur nog even in de tuin zijn behoefte had gedaan. Gisteren was het 6 uur en eergisteren 5 uur. Dus progressie lijkt er niet te zijn.

Dus de vraag is om aan het gejank gehoor te geven of niet. Bij niet moeten we de kamer dweilen, bij wel hebben we geen slaap. Tot nog toe hebben we hem eruit gelaten. Mede omdat hij nogal hard jankt en de buren ook graag willen slapen. Maar op die manier leert hij het niet.

Maar hij heeft al zoveel geleerd de afgelopen week. Eigenlijk zij we best wel heel trots op hem. Je zal maar in een vreemde omgeving geplaatst worden. Zonder soortgenoten. Met mensen die er dan weer wel en dan weer niet zijn. Aan een riem moeten lopen. Niet meer kunnen vluchten. Dat is moeilijk. Maar hij moet wel weten wie de baas is. En dat is hij niet.

Voorlopig loopt hij als een schaduw achter basie aan. Overal waar basie gaat, gaat de hond ook. En dat is dan wel weer mooi om te zien.

Vannacht om 6 uur was hij weer aan het janken. Maar na 6 keer was het voorbij. Anderhalf uur later deed hij het weer, maar toen was het wel tijd om op te staan en te kijken wat de schade vandaag was. Dat viel mee. Hij had een grote drol gedraaid op de krant. Het ruikt niet prettig, maar was zo opgeruimd. Moet je daar dan voor belonen? Ik heb hem in ieder geval niet gestraft.

Daarna lekker wandelen. Ik probeer zoveel mogelijk hetzelfde rondje te lopen. Dan krijgt hij vertrouwen en weet hij wat er gaat komen. Orde en regelmaat. De lijn hangt bijna de hele ronde lekker slap. Maar alle geluiden in de verte of honden in de buurt die maken het nog wel lastig. Want als je aan een lijn vast zit, kan je niet ontsnappen. Plassen zat er dan ook nog niet in.

Thuis lekker een bak leeg gegeten en toen ging hij piepen. Dus deur naar de tuin open en Diego er in. Een grote plas. Helaas op de tegels, dus dat werd schoonmaken. Maar wel een dikke beloning. Daarna was de rust weergekeerd en ligt hij lekker in de gang in zijn mand.

En dan even naar de dierenarts. Alleen om in te laten schrijven en te wegen. En hij weegt 26,90kg. Dat is een behoorlijk gewicht, maar niet voor een Galgo van zijn formaat. Dus voorlopig mag hij nog wel wat aankomen. Aanstaande maandag gaan we voor een algehele keuring.

Daarna nog een stuk door het parkje, andere honden zijn best lastig, maar opvallend was dat hij eindelijk zijn neus begint te gebruiken. Veel snuffelen is goed.

En dan is het zover, hij mag mee naar het afvalparkje om vuilnis weg te brengen. Dat deden we eerder met Blanco en nu was het de beurt aan Diego. Als een echte vuilnishond.

Verder is hij vandaag heel erg aanhankelijk. Hij volgt als een hondje. En hij laat zich weer heerlijk borstelen. De huidschilfers komen los. Blijkbaar jeukt het, want hij probeert te krabben. Ook op zijn dij heeft hij jeuk. Daar heeft hij een korstje weg gebeten.

• 

Aangezien hij niet binnen moet plassen en poepen, lopen we vanaf 6.00u. tot 7.30u. met hem door de wijk. Langzaam zie je lichten aan gaan en komt het leven op gang. Maar niet de behoefte van Diego. Hij loopt lekker mee, maar doet niets.

En zo gaat het eigenlijk de hele dag. Ondertussen plast hij wel, maar niet buiten. En het poepen gaat ook prima, binnen. Hij smult van zijn brokken en produceert keurige poep. En veel ook.

’s Avonds besluiten we om hem te verhuizen. Voortaan slaapt hij in de hal. Als hij daar wil poepen en plassen is het minder erg dan in de woonkamer. Niet het meest gezellig, maar voorlopig is het niet anders. De deur mag overdag open blijven. En hij accepteert het vrij snel.

• 

De eerste dagen zijn achter de rug. En Diego heeft nog heel veel te leren. Zindelijk is hij niet. Hij poept en piest in de kamer. De gordijnen, bank en tafel zijn al geraakt. Niet echt fris. Maar afstraffen is ook geen optie. Hij moet leren om het buiten te doen.

Jammer genoeg doet hij niets als hij aan de lijn zit. Want aan de lijn lopen is hij ook niet gewend. Dat is heel eng want je kan niet vluchten als er iets dreigt. Hij draait om je heen, loopt van links naar rechts en trekt. Maar met een beetje correctie gaat het steeds beter.

Grappig is dat hij zich wel door iedereen gewoon laat aaien. Ook als hij buiten aan de lijn loopt. Binnen is het sowieso een knuffelkont. Maar blaffende honden, auto’s en vrachtwagens en knallen in de verte zijn reden om te schrikken en de tanden in de riem te proberen te zetten.

We hebben nu zijn bank verplaatst naar de hal. Kranten in de hoek. Als hij nu ’s nachts wil plassen, dan kan het niet zo heel veel kwaad. En als hij daarna eventjes gaat janken, horen we hem wel, maar is het niet hinderlijk. En overdag kan hij er gewoon lekker liggen.

Maar het is wel een ontzettend lief en mooi beest. Gisteravond heeft hij losgelopen in de tuin en toen deed hij wel zijn behoefte. Nou is de tuin ook niet de plaats waar hij aan moet wennen, maar het is beter dan binnen.

Stapje voor stapje komen we er wel.

Lekker onrustig nachtje. Lig je namelijk lekker te slapen, hoor je beneden een hond huilen. Dus even kijken….. En nu heeft hij zijn behoefte wel gedaan. Netjes op de vloer. Zal wel opluchten, maar fijn is anders. Dus maar opruimen en dan om half 5 met hem naar buiten.

Op kwart voor 7 hoor ik hem weer huilen. Het zal toch niet……??? Nee, gelukkig niet, maar het is toch tijd om op te staan. Dus kleren aan en een rondje door het park. Komen we in het donker twee andere hondjes tegen die blaffen en tekeer gaan, maar de rode lampjes die ze beide dragen zijn toch wel erg raar. Uiteindelijk zijn we weer thuis. Het lopen aan de riem gaat al een beetje beter.

Vers water en een bak voer. Maar de broodjes van de baas ruiken veel beter. Uiteindelijk geeft hij het op en snapt hij dat het eten van de baas niet voor hem is.

• 

• 

Vandaag komt hij aan op Schiphol. Dat is natuurlijk geweldig. Maar het is vandaag ook de dag waarop we van Blanco afscheid hebben moeten nemen. Precies een jaar geleden. Hoe toevallig is dat? Daarbij komt Diego met Transavia naar Nederland, de maatschappij waar onze zoon binnenkort als piloot aan de gang gaat.

De HV6116 is iets te laat vertrokken vanuit Malaga, maar hij is onderweg. Met de PH-HZJ een Boeing 737, 2 uur en 3 kwartier vliegen. En dan heb je als hond geen idee wat er gebeurt en wat je te wachten staat. Dat zal stress geven.

En inderdaad, als hij veel later door de deur in de vertrekhal komt in een bench, zien we een zielig hoopje hond. Duidelijk gestressed en klaar om er vandoor te gaan. Maar wat een mooie hond!

Hij kan rustig even bijkomen, want eerst wordt een andere Galgo gereed gemaakt om met zijn nieuwe baasjes mee te gaan. Daarna is Diego aan de beurt. Staart tussen de achterpoten, maar geen kans om te ontsnappen. Onze halsband en het tuigje worden omgedaan en daarna krijgen we zijn paspoort.

Op naar de auto. Die staat op P2 op het dak. En als je niet gewend bent om aan een lijn te moeten lopen, dan is het drukke Schiphol best lastig. Maar zonder veel problemen zit hij achter in de auto, op weg naar huis. Hij is duidelijk moe en gaat lekker liggen.

In de stromende regen mag hij zijn eerste rondje lopen. Maar plassen of poepen is er niet bij. Eenmaal binnen gaat hij alles verkennen. Overal ruikt hij en hij kijkt zijn ogen uit. Ook water en eten weet hij te vinden. Samen met de snoepjes die her en der verspreid liggen.

Met wat hulp gaat hij ook in zijn mand liggen en dan is hij vertrokken. Binnen een paar minuten is hij in diepe slaap en hebben we geen kind meer aan hem. Na ons eten nemen we hem mee voor een rondje wandelen. Dat blijft nog steeds lastig en als hij de kans krijgt, zet hij zijn tanden in de riem. Duidelijk puntje om in de gaten te houden. Hij is niet op zijn gemak als hij aan de riem loopt.

Daarna weer lekker slapen en voordat we zelf gaan slapen mag hij nog een rondje. Maar al die tijd heeft hij niets gedaan.