Een Spaanse galgo in Nederland
Diego uit Estacion Esperanza (vh Kearran)
Lekker een paar dagen doorgebracht in De Harz, in Duitsland. En op die heuvels kan je prima hardlopen. Ook bij ons huisje was het geweldig. Geen auto te vinden en gras in overvloed. Dus de achterdeur uit en racen maar.
En als je dan moe thuis komt, is er natuurlijk een heerlijke bank om op te liggen. Op deze manier is het leven wel erg prettig.
Maar ook op het gras kan je als windhond natuurlijk prima liggen.
Zoals je dus kan zien, heeft hij het prima naar zijn zin gehad.
De afgelopen week zijn we in Zeeland geweest. Om precies te zijn in Nieuwvliet. En dat ligt aan de kust. Dus wat doe je dan met een windhond? Juist, naar het strand gaan. Dat begint al ’s ochtends vroeg. Tussen de middag mag je dan even bijkomen met een kortere wandeling, maar ’s avonds ben je weer aan de beurt.
Maar als je dan voor de zoveelste keer weer het strand wordt opgesleurd en er verwacht wordt dat je de poten uit je lijf rent….. Nou voor mij even niet. Geef mij maar een warme mand en een kluif.
Het is maart 2023. In het Speulder- en Sprielderbos is de sneeuw van gistermiddag bevroren. En dat is dan de basis voor een geweldige wandeling. Diego vindt het prachtig. Hij dribbelt van links naar rechts en snuffelt overal. Omdat het een strakblauwe lucht is en het zonnetje lekker schijnt, is het echt genieten. De bevroren sneeuw valt van de bomen, dus is het maar goed om een petje op te hebben.
Uiteindelijk lopen we naar de schaapskooi bij Klein Boeschoten. We komen geen mens tegen en het lijkt wel of we alleen op de wereld zijn. Wat een voorrecht dat we dit zo mogen meemaken.
Bijna ieder weekend lopen we kilometers in het bos. Heerlijk in de bossen op de Veluwe. Dat zouden we iedere dag moeten kunnen. Maar zo in het weekend is ook prima. Daar kunnen we wel aan wennen.
Gisteren konden we niet heel erg ver. Het regende namelijk keihard. En dan is het niet leuk in het bos. Vanochtend was het weer droog en dan mag je zeven kilometer door het bos rennen. We hebben zelfs wilde zwijnen horen knorren. We hebben ze niet gezien maar we waren er wel dicht bij in de buurt. Gelukkig is Diego geen jachthond. Katten, konijnen, reeën het interesseert hem helemaal niets. Alleen vogels wil hij nog wel eens achterna rennen.
Grappig is dat hij de commando’s ‘links’, ‘rechts’ en ‘door’ snapt. Bij iedere mogelijke afslag wacht hij netjes om te horen wat we gaan doen. Soms laat ik hem kiezen en dan is hij helemaal trots. Je ziet aan zijn hele houding dat hij dat prachtig vindt. Aan dit leven kunnen we beide wel wennen. Het is heerlijk om samen door de natuur te struinen. Maar helaas wonen we in een stad en zijn we niet altijd in de buurt van het bos.
Racehond? Hij staat toch stil! Dat klopt, maar dat is meestal niet het geval. Dit was een toevalstreffer. Maar kijk eens waarom hij stil staat. Het is hier namelijk prachtig. We zijn net Klein Boeschoten doorgelopen. En aan de andere kant kom je dan dit tegen. Prachtig bevroren bomen in het zonnetje.
Het is geweldig op de Veluwe. Iedere dag is anders. Vandaag bevroren, morgen…. Waarschijnlijk ook. We zien ijshaar. Te bizar voor woorden. Ik wist niet eens dat het bestond.
En Diego rent van voor naar achter, van links naar rechts. Het lijkt wel een puppy die alles moet ontdekken. Iedere ochtend lopen we samen. Echt twee vriendjes. We zien de mooiste bossen, prachtigste weilanden en waar ik ga, gaat hij mee. Soms mag hij kiezen waar we naartoe gaan, soms kies ik. Maar iedere dag is bijzonder.
En racehond is hij zeker. Hij kan zo ontzettend hard lopen. Het is gewoon niet normaal. Meestal wacht hij tot we een tijdje hebben gelopen en gaat hij daarna helemaal uit zijn stekker.
Vanochtend deed hij het langs een paar paarden in de wei. Die schrokken zich helemaal te pletter, maar de rust was gauw weergekeerd toen ze in de gaten kregen wie die zwarte malloot was. Want die hadden ze al eerder gezien. Het is zo grappig om te zien hoe paarden reageren op Diego. Eerst zijn ze bang, maar al heel snel vinden ze het wel interessant en lopen ze met hem mee. Ieder aan zijn eigen kant van het hek. Maar echt samen.
Kwamen we vanochtend ook nog een span van 8 Huskies tegen die een kar aan het trekken waren. Je maakt nog eens wat mee. Maar het was vandaag wel een van de mooiste wandelingen ooit die we met z’n tweeën hebben gemaakt.
We zijn een tijdje verder. Wat een geweldige hond is het geworden. Super sociaal. Hij werd destijds omschreven als een vriendelijke reus. Nou, dat klopt! Hij loopt naar iedereen toe en wil geaaid worden. Blaffende honden vindt hij helemaal niets. En andere galgo’s daar moet hij helemaal niets van hebben. Het is wel duidelijk waar zijn littekens vandaan komen.
Tegenwoordig gaat hij graag mee naar het bos. Een wandeling van anderhalf uur is niets. Het liefst twee of drie keer op een dag. Hij loopt overal te snuffelen en regelmatig gaat hij als een pijl uit de boog. Het is tenslotte niet voor niets een windhond.
Vandaag rende hij langs paarden. Eentje schrok zich rot en zetten het op een draven, maar even later kwam hij toch weer terug. En hij bleef met Diego meelopen. Als Diego ging rennen, rende het paard ook. Zo mooi om die connectie te zien.
Schrikdraad kent hij nu ook. Zeker als je je neus daar tegen houdt, betekent dat dat je gaat piepen en heel hard gaat rennen. Wat een onzin dat schrikdraad. Je ziet het bijna niet, maar je voelt het wel! Het zou verboden moeten worden.
Grappig is dat hij na een weekendje weg niet meer mee wil naar huis. Het kost echt moeite om hem in de auto te krijgen. Dat kost het sowieso want meneer springt niet zelf in de auto. Hij wil getild worden. Lekker hoor met een hond van 30 kilo.
Het is een super fijne hond en ik heb de indruk dat hij het ook wel naar zijn zin heeft bij ons.
Deze week zitten we in Friesland. Natuurlijk samen met Diego want die hoort er helemaal bij. Ondanks dat hij het nog steeds niet leuk vindt in de auto, nemen we hem overal meer naartoe. Zo is hij al in Orvelte geweest, in Drachten, in Allingawier. Heeft hij met zijn poten in de Waddenzee gestaan en loopt hij ’s ochtends lekker in het bos.
Maar het leukste is toch spelen om het woudhuisje in Donkerbroek. Hij draaft door de tuin. Verjaagd de loslopende kippen en speelt met het touw en de frisbee. Hij heeft het echt naar zijn zin.
Uitlaten is er niet meer bij. ’s Ochtends nog even om een lekker wandelingetje te maken naar en in het bos, maar de rest van de dag redt hij zich helemaal alleen. Plassen kan gewoon in de natuur en poepen in het nabij gelegen weiland.
Gisteren echter wilde hij de rest van de omgeving zelf verkennen. Dus naar het land van herkomst van de kippen. Helaas wonen die aan de overkant van een hele drukke weg. De weg is zo breed als een trekker en die rijden er dan ook regelmatig. Soms ook auto’s en fietsers komen we ook wel tegen. De overbuurvrouw kwam hem terug brengen. Ze had wel vaker honden die in het woudhuisje logeerden die bij haar kwamen buurten.
Maar het is zo’n lieve en makkelijke hond. Nu zitten we midden in een behoorlijk onweer en hij ligt lekker in de kamer en is nergens bang voor. Wat een verschil met Blanco.
In het Friese museumdorp in Allingawier liep hij heerlijk mee, is zelfs in de tuin gaan slapen. Een van de mensen daar vond hem prachtig en zei dat Diego het heerlijk naar zijn zin had. En dat hij rust uitstraalde. Dat was mooi om te horen. En ik geloof dat het waar is.
Hoewel het geen mooi weer is, gaan we toch naar het strand in Noordwijk. We hadden namelijk afgesproken om met Jutta en Loa te gaan. Meteen op straat worden we al begroet door die twee. Gezellig.
Direct gaan we de duinen in. Ondanks dat het broedseizoen is en hij niet overal los kan rennen, is het prachtig. En waar het mag, loopt Diego samen met Loa los. Samen gaat het uitstekend. Zo leuk om mee te maken. Hij heeft er een vriendinnetje bij.
Daarna zijn we op het strand en dat is helemaal geweldig. Diego rent heerlijk, zonder de baas uit het oog te verliezen. Later als we bij een strandtent zitten, blijft Diego onderzoekend. Als iemand de planten verzorgt, staat Diego erbij. Als er nieuwe mensen komen, moet Diego er even naartoe om geaaid te worden.
In de zee gaan doet hij nog niet. Hoewel hij niet bang is voor natte poten, vindt hij de aanrollende golven niet iets om mee te gaan spelen en zeker niet om er voor te blijven staan.
Nu hij los kan lopen, komt zijn ware aard naar voren. Een prachtige, lieve, kalme en nieuwsgierige hond. Zo blij dat hij bij ons is gekomen.
Wat voor een foto moet ik daar nu weer bij zetten? Eerst maar eens vertellen wat er is gebeurd. Vanmiddag onweerde het, maar waar Blanco panisch was, maakte het Diego niets uit. Als hij ook zo met vuurwerk omgaat, blijven we dit jaar thuis en gaan we niet naar een stil vakantiepark.
Na het eten even wandelen. En net als vanochtend was hij toe aan een stukje rennen. Hij stoof door het park. En opeens was daar de sloot. Dus vol in de ankers. Niets aan de hand. Omdraaien en weer rennen.
Daarna nog een stukje verder lopen. En weer rennen. Heerlijk om te zien. Maar je wordt er als hond wel moe van. Nog even kijken bij de eenden die drijven in het kroos. Maar die zijn toch niet echt interessant.
Gras is veel beter, dus lekker hier en daar wat grazen. Ook in de buurt van de sloot. En dat platte gras ziet er ook goed uit. En dan lig je opeens in het kroos. Dat is schrikken. Maar het is niet diep en met die lange poten ben je er zo weer uit. Kroos zit overal. En het was ook geen schone sloot.
Thuis maar direct onder de douche. Daar knap je echt van op. En bijkomend voordeel is dat baas ook meteen lekker ruikt. Dat we dat nog mogen meemaken. En de foto? Gewoon maar eentje van de afgelopen dagen.
Zijn nieuwe halsband is gisteren binnen gekomen. Hij is prachtig. Nog wel stug. Daarom nemen we hem ook nog niet mee naar het Kootwijkerzand. Want omdat hij stug is, blijft hij nog teveel open staan. Dat komt in de loop van de komende week wel goed.
Dan de volgende uitdaging. Een foto maken van Diego met zijn nieuwe halsband. Blanco was al geen gemakkelijk fotomodel. Diego is echter nog veel erger. Als ik hem een beetje voor de lens heb, staat hij boven op mijn lip. Loop ik weg, dan blijft hij strak achter me lopen. En ik heb wel een prima camera, maar een beetje afstand heb ik toch nodig.
En als je dan een foto hebt weten te nemen, dan valt dat ook nog niet mee want Diego is hoofdzakelijk zwart. Dus heb je goed licht nodig. Geen flits want dan krijg je weer gekke ogen. Maar binnen is geen goed licht. Kortom, het valt niet mee om een fatsoenlijke foto te maken. De foto hierboven is na bewerken en beste resultaat.
Maar eerlijk is eerlijk, de halsband is prachtig. Gemaakt Door Miranda en Anja van May’s halsbanden en besteld via halsbanden.com. Dit is de tweede band die we hier gekocht hebben. En het is een aanrader.
Vandaag zijn we naar het Kootwijkerzand gegaan. De grootste zandverstuiving van Europa. Een paar jaar eerder waren we daar een weekje samen met Blanco. Die leefde zich daar helemaal uit. Als hij in de gaten kreeg dat we er naartoe gingen, was hij niet meer te houden.
Voor Diego was het de eerste keer. En dus wist hij nog niet wat hem te wachten stond. Eerst in de auto. Nog steeds springt hij er niet in. Dan een stukje door het bos en dan de zandvlakte. En ook Diego vindt het zalig. Maar hij blijft wel in de buurt van baas. Een beetje rennen, maar niet te ver weg. Maar je ziet aan zijn ogen dat hij het geweldig vindt.
Na anderhalf uur houden we het voor gezien en gaan we naar Barneveld om te winkelen. Ook dat is nieuw voor Diego. Eerst een stop bij de visboer. En meneer lust ook graag kibbeling. Net als wij. Daarna lekker een beetje door de stad lopen. Aangezien we niet alle winkels in mogen, kunnen we lekker buiten in het zonnetje blijven zitten.
Daarna naar Barnies. Meneer lust ook kip. Dat wisten we wel, maar in een restaurant is toch weer nieuw. Blanco heeft een waardige opvolger. En daarna weer naar huis. Hij is duidelijk moe van een spannende dag. Maar het was de moeite waard.
Ja je ziet het goed. Een loslopende Diego op de Ginkelse heide. Wat een brave hond. Hij blijft goed in de buurt, maar gaat ook op andere honden af en snuffelt ook genoeg.
Wel spannend om hem zo de eerste keer in een compleet vreemde omgeving los te laten. Maar je voelt het wel aan. In het begin liep hij aan de lijn en was hij onrustig. Maar na verloop van tijd wordt hij relaxed en dan merk je dat het kan.
Thuis gaat het ook super. Als de vrouw op de bank ligt dan kan Diego er ook bij. Lekker tegen haar aan liggen. Nog wel de achterpoten op de grond maar voor de rest, heerlijk samen op de bank.
Vanochtend was hij zo relaxed in het park. Hij liep perfect bij me in de buurt en was volkomen op zijn gemak. De afgelopen dagen wilde ik hem al eerder loslaten, maar ik had daar nog geen goed gevoel bij. Vanochtend dus wel.
Toch wel even spannend. Loslaten? Ja of nee. Geen snoepjes bij me om hem te lokken. Maar het was nu of nooit. Het is nu geworden. Hij dribbelde lekker met me mee, zonder riem.
In de verte liep een drukke grote hond. Die had hij al eerder ontmoet, maar aan de riem was dat geen succes. Maar nu hij los was, was het geweldig en wilde hij wel spelen.
Dus snuffelen en rennen achter elkaar aan. Zo leuk om dat te zien. ’s Middags hebben we hem achter het huis nog een keer laten rennen. Achter een bal en frisbee aan. Dat snapte hij nog niet zo goed, maar rennen deed hij wel.
En toen weer naar binnen. Als een mak lammetje kwam hij mee en als eerste liep hij de tuin in. Geweldig!!!!
Tegenwoordig spelen we elke dag. Hij is helemaal gek met zijn stoffen vosje. Hij gooit hem door de kamer, bijt erin en probeert hem uit elkaar te trekken. En als ik hem weg gooi, sprint hij erachteraan om hem te pakken. Als je ziet wat er met dat vosje allemaal gebeurt dan snap je niet dat hij heel blijft.
Na een tijdje spelen lag hij lekker aan de andere kant van de tafel en wij waren ons aan het verbazen dat het vosje zo’n mooie kwaliteit was. En op dat moment horen we het geluid van scheurend stof. Dat was dus het einde van het vosje. Snel even kijken. En wat denk je? Meneer heeft geen vosje tussen zijn tanden, maar mijn slipper. En het scheurende geluid was het klittenband wat hij los trok.
Boos worden? Lachen? Zeg het maar. In ieder geval was de slipper niet meer in de originele staat. Ik ben er niet aan gehecht en krijg graag nieuwe spullen. En in dit tempo krijg ik vaak nieuwe spullen. Dank je wel Diego!
En ook Diego heeft een nieuwe halsband nodig. Tot nog toe heeft hij de oude halsband van Blanco om gehad. Maar de nek van Diego is duidelijk dikker. Een aangezien we heel erg blij waren met de vorige band hebben we de halsband van Diego ook bij May’s halsbanden besteld.
Het spelen gaat gewoon door. Hij doet veel meer mee, houdt zijn speelgoed vast als ik het wil afpakken. En hij rent er achteraan als ik het weg gooi. Dat er nog niets gesneuveld is…….
Hij begint wat rustiger te worden. Niet meer zo in paniek als er iemand weg gaat. Niet meer janken. Gewoon lekker in zijn bench gaan liggen en blijven liggen. Ook als de deur open is.
Nog maar net 4 weken geleden is Diego naar Nederland gevlogen. Op Schiphol kwam hij aan en begon voor hem een compleet nieuw leven. Maar dan ook compleet nieuw. Een eigen plekje, maar zonder andere honden om hem heen. Met wind, regen en storm. Een mooie mand die snel werd verruild voor een veilige bench. Alles was anders!
En nu? Hij is zo ontzettend lief. Hij loopt keurig mee als hij uitgelaten wordt. Hij poept en piest netjes buiten, als hij uitgelaten wordt. Hij eet goed. Drinken doet hij ook goed, maar daar knoeit hij een beetje mee. De dweil ligt er standaard naast en dat is niet voor niets.
Gisteren is hij weer gewogen. En in 4 weken is hij 1,2 kg aangekomen. Zijn ribben en ruggengraat zijn al wat minder zichtbaar. Hij ziet er wat dikker uit. Net als zijn baasjes….. Misschien krijgen we het voor elkaar om de dikste windhond van Nederland te krijgen. Diego eet wel. Dat is overigens niet helemaal waar want ook nu staat er weer een volle bak voer voor hem en laat hij het lekker staan. Andere rassen vreten alles wat ze kunnen krijgen, windhonden niet. Die eten wat ze nodig hebben. En alles wat ze kunnen stelen.
Maar het is ongelofelijk knap dat je je zo kunt aanpassen in 4 weken. En het mooiste is dat hij het ook nog naar zijn zin lijkt te hebben. Wat een knapperd.
En ondertussen begint het leven met een hond weer gewoon te worden. Lekker uitlaten. Samen door de buurt sjouwen. Heerlijk!
Alsof het kroepoek is. Zijn eerste kluif wordt verbrijzeld. Tussen de pootjes en kraken maar. Hoe vaak zal hij in zijn leven zo’n kluif hebben gehad? Vast niet heel vaak. Misschien wel nooit.
En aangezien het weer niet echt meezit, moet je toch wat te doen hebben. Naast spelen in de huiskamer, is dit een prachtig tijdsverdrijf.
Vandaag was de nieuwe hondenpenning binnen. Eindelijk eentje met zijn eigen naam. Tot nog toe had hij die van Blanco om zijn nek, want als Diego weg zou raken stond er een telefoonnummer op. Een beetje sneu dat hij nog geen eigen penning had. Dat had ik mijn zoon ook verteld, die op zijn beurt de doorzichtige penning van Blanco omdraaide en zich afvroeg wie ocnalB was en waarom het telefoonnummer er zo raar op stond 😉
Vandaag moest ik naar huis om hem tussen de middag uit te laten. Lekker even samen door het park. Daarna borstelen in de tuin. Hij gaat er uitgebreid voor staan. En toen kwam het leukste.
Spelen! Met een tennisbal. Hij rende er achteraan en bracht hem bijna terug. Hij heeft er vast over gedacht om hem te pakken en terug te brengen, hoop/wens ik. En dat deed hij een paar keer. Gelukkig is onze tuin niet zo heel erg groot, dus ver hoefde ik niet te lopen om de bal nogmaals te kunnen gooien.
’s Avonds pakte hij de bal nog een keer uit zichzelf om er weer mee te gaan spelen. Het is echt een geweldige hond. Binnen drie weken van een zielige angstige hond naar een pracht beest, onderzoekend, ondeugend en super sociaal.
Wij zijn twee vriendjes, hij en ik. En we blijven altijd bij elkaar al worden we samen honderd jaar. Twee dikke vriendjes tot de laatste snik. Een beetje geleend van de Marsupilami maar daarom niet minder waar.