We zijn een tijdje verder. Wat een geweldige hond is het geworden. Super sociaal. Hij werd destijds omschreven als een vriendelijke reus. Nou, dat klopt! Hij loopt naar iedereen toe en wil geaaid worden. Blaffende honden vindt hij helemaal niets. En andere galgo’s daar moet hij helemaal niets van hebben. Het is wel duidelijk waar zijn littekens vandaan komen.
Tegenwoordig gaat hij graag mee naar het bos. Een wandeling van anderhalf uur is niets. Het liefst twee of drie keer op een dag. Hij loopt overal te snuffelen en regelmatig gaat hij als een pijl uit de boog. Het is tenslotte niet voor niets een windhond.
Vandaag rende hij langs paarden. Eentje schrok zich rot en zetten het op een draven, maar even later kwam hij toch weer terug. En hij bleef met Diego meelopen. Als Diego ging rennen, rende het paard ook. Zo mooi om die connectie te zien.
Schrikdraad kent hij nu ook. Zeker als je je neus daar tegen houdt, betekent dat dat je gaat piepen en heel hard gaat rennen. Wat een onzin dat schrikdraad. Je ziet het bijna niet, maar je voelt het wel! Het zou verboden moeten worden.
Grappig is dat hij na een weekendje weg niet meer mee wil naar huis. Het kost echt moeite om hem in de auto te krijgen. Dat kost het sowieso want meneer springt niet zelf in de auto. Hij wil getild worden. Lekker hoor met een hond van 30 kilo.
Het is een super fijne hond en ik heb de indruk dat hij het ook wel naar zijn zin heeft bij ons.