Deze week zitten we in Friesland. Natuurlijk samen met Diego want die hoort er helemaal bij. Ondanks dat hij het nog steeds niet leuk vindt in de auto, nemen we hem overal meer naartoe. Zo is hij al in Orvelte geweest, in Drachten, in Allingawier. Heeft hij met zijn poten in de Waddenzee gestaan en loopt hij ’s ochtends lekker in het bos.
Maar het leukste is toch spelen om het woudhuisje in Donkerbroek. Hij draaft door de tuin. Verjaagd de loslopende kippen en speelt met het touw en de frisbee. Hij heeft het echt naar zijn zin.
Uitlaten is er niet meer bij. ’s Ochtends nog even om een lekker wandelingetje te maken naar en in het bos, maar de rest van de dag redt hij zich helemaal alleen. Plassen kan gewoon in de natuur en poepen in het nabij gelegen weiland.
Gisteren echter wilde hij de rest van de omgeving zelf verkennen. Dus naar het land van herkomst van de kippen. Helaas wonen die aan de overkant van een hele drukke weg. De weg is zo breed als een trekker en die rijden er dan ook regelmatig. Soms ook auto’s en fietsers komen we ook wel tegen. De overbuurvrouw kwam hem terug brengen. Ze had wel vaker honden die in het woudhuisje logeerden die bij haar kwamen buurten.
Maar het is zo’n lieve en makkelijke hond. Nu zitten we midden in een behoorlijk onweer en hij ligt lekker in de kamer en is nergens bang voor. Wat een verschil met Blanco.
In het Friese museumdorp in Allingawier liep hij heerlijk mee, is zelfs in de tuin gaan slapen. Een van de mensen daar vond hem prachtig en zei dat Diego het heerlijk naar zijn zin had. En dat hij rust uitstraalde. Dat was mooi om te horen. En ik geloof dat het waar is.