Vandaag was de nieuwe hondenpenning binnen. Eindelijk eentje met zijn eigen naam. Tot nog toe had hij die van Blanco om zijn nek, want als Diego weg zou raken stond er een telefoonnummer op. Een beetje sneu dat hij nog geen eigen penning had. Dat had ik mijn zoon ook verteld, die op zijn beurt de doorzichtige penning van Blanco omdraaide en zich afvroeg wie ocnalB was en waarom het telefoonnummer er zo raar op stond 😉
Vandaag moest ik naar huis om hem tussen de middag uit te laten. Lekker even samen door het park. Daarna borstelen in de tuin. Hij gaat er uitgebreid voor staan. En toen kwam het leukste.
Spelen! Met een tennisbal. Hij rende er achteraan en bracht hem bijna terug. Hij heeft er vast over gedacht om hem te pakken en terug te brengen, hoop/wens ik. En dat deed hij een paar keer. Gelukkig is onze tuin niet zo heel erg groot, dus ver hoefde ik niet te lopen om de bal nogmaals te kunnen gooien.
’s Avonds pakte hij de bal nog een keer uit zichzelf om er weer mee te gaan spelen. Het is echt een geweldige hond. Binnen drie weken van een zielige angstige hond naar een pracht beest, onderzoekend, ondeugend en super sociaal.
Wij zijn twee vriendjes, hij en ik. En we blijven altijd bij elkaar al worden we samen honderd jaar. Twee dikke vriendjes tot de laatste snik. Een beetje geleend van de Marsupilami maar daarom niet minder waar.